ஸ்ரீராம் ஆதித்யா

இந்த நாள், இனிய நாள் !!!!

(சமீபத்தில் பணி நிமித்தமாக சென்னையை விட்டு பெங்களூர் வந்த சமயம். சென்னை வீட்டு பரணில் இருந்து கிடைத்த பல பொக்கிஷங்களில் ’வெளியிடலாம்’ என்று கருதி வெளியிடப்படும் கவிதையிது)

ஸ்நேகிதிக்கு……

ஸ்நேகிதி…

என்னிடமிருந்து இது உனக்கு முதல் கடிதம்

உன்னைப் பொறுத்த வரையில் புது கடிதம்….

ஆனால்,

எனக்கு இதுதான் ஆசுவாசம் தருகிற ஆலமரம்

அடிக்கடி, அமைதி தேடி நான் அமர்கிற ஞானமரம்.

எனவேதான்

மனம் கனமாகியிருக்கிற இந்த சந்தர்ப்பத்தில்

நான்,

இதன் நிழலில் ஒதுங்கிவந்து எழுத்துகளை

உயிர்ப்பிக்கிறேன்….

இக்கடிதத்தின் நோக்கம் 

உன் அனுதாபம் கருதியதல்ல,

அங்கீகாரம் கருதியது.

ஸ்நேகிதி…

நான் ஒரு ப்ரம்மன்

நாளைய இலக்கியங்களை படைப்பதால் இல்லை..

எனது மற்ற மூன்று முகங்களை மறைத்து ஒரே ஒரு

முகத்துடன் உலவி வருவதால்.

உனக்கும்கூட

என் அந்த ஒரு முகம்தான் பரிச்சயம்.

சதா

சோகத்திலும்,எதிர்பார்ப்பிலும்,அவலத்திலும்

அமிழ்ந்து போயிருக்கின்ற மற்ற முகங்கள்

எனக்குள் உள்ள

இன்னொரு ‘நானை’ சித்திகரித்துக் காட்டும்.

முற்றிலும் மாறுபட்ட அந்த ‘நான்’ வெகுவாய்

மறைக்கப்பட்டிருப்பது நிதர்சனம்.

அடங்கிக்கிடக்கும் ‘நான்’

புது குணங்களுடன்

வெளிப்படபோவது பூதாகாரமாகத்தான்…

ஆனால், அது வரை

அமைதி, அமைதி… அமைதிதான்.

ஸ்நேகிதி…

நான் ஒரு சுமைதாங்கி..

என்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களின் கவலைகளையும், பிரச்னைகளையும்

சுமந்து நிற்கும் சுமைதாங்கி !!

என்னிதயம்

அவர்களின் சுமையைத் தாங்க மாத்திரமா?

என் இமை வீங்கும் விவகாரத்தை எவரிடம்

 எடுத்துரைப்பேன் தோழி?

என் சுமையை நான் எங்கே இறக்கி வைப்பேன்?

ஸ்நேகிதி…

இந்த சந்தர்ப்பத்தில்

இறந்த காலத்தின் சில நிமிஷங்களை

எழுப்பிப் பார்க்கிறேன்….

நீயான தென்றல்காற்று

என் தெருவோரம் வீசியதால்

இதயக் குடிசையின் நைந்த ஜன்னல் ஒன்றை

திறந்து வைத்தேன்….

உன் வரவில்

எனது குடிசை குளிர்ந்ததென்பது சத்தியமான நிஜம் !

ஜன்னலைத் திறந்ததிலேயே

என் புழுக்கம் குறைந்தது…

மனம் உற்சாக ஜதியிட்டது’’’’

’எனக்கும்கூட

சந்தோஷத்தின் சாயல் விழும் பாக்கியம் உண்டு’

என்ற நினைப்பில் மிதக்கத் தொடங்கினேன்…

ஒரு

சிறு

ஜன்னல் திறப்பிலேயெ என் சுவாசத்திற்கு

கெளரவம் கிடைத்தது கண்டு

கதவையும் திறந்து வைக்க பிரயத்தனப்பட்டேன்.

கதவைத்திறக்கும் முன்பாய்

ஒரு நிமிஷம்……

ஸ்நேகிதி…..

இந்த நேரத்தில், நீ

என்னுள் புதைந்து கிடக்கும்

ஒரு முகத்தை அறிந்தாகவேண்டியது, அவசியம்.

பிறகுதான், உனக்கு

புரியும் என் தயக்கம்..

-ஒரு கால கட்டத்தில்

முதன்முறையாய் என் இதயம் எடுத்துக் கொடுத்தேன்…

ஒரு

மூன்றெழுத்து அதன் முடிவானதால்

சில காலம் மெளனம் தாண்டி

மறுமுறையும் –

எத்தி விளையாடுவதற்கு என்னீர இதயமென்ன

கால்பந்தா?

விளையாடினார்கள். அவர்கள் போயான பிறகு

மைதான ஓரத்தில்

நசுங்கிக் கிடந்த அந்த

என் இதய சாம்ராஜ்யத்தை

கைகளில் ஏந்தி

மறு ஒரு கும்பாபிஷேகம் நடத்தி,

அதனிடத்தில் ஆரோகணித்திருக்கிறேன்..

அதனால்தான், ஸ்நேகிதி..

நீயும் உன் பங்கிற்கு ஒரு முறை எத்தி விளையாட

நான் வலிய சந்தர்ப்பம் ஏற்படுத்தித் தர

த..ய..ங்..கு..கிறேன்.

ஸ்நேகிதி….

உன் செளந்த்ர்யம் எனக்கு லட்சியமில்லை

உனக்குள் குடியிருக்கும்

உன் ஆத்மாவுடன் கைகுலுக்கும் ஆர்வம்.

உன் மெளனம்….

என் சாந்தி நிகேதனம்.

உன் அறிவு…

நான் பெருமைப்படும் கோஹினூர்..

இவை போதும் எனக்கு.

ஸ்நேகிதி…

இனியெல்லாம் உன் கையில்

நீ நினைத்தால்

என் குடிசைக் கதவைத் திறந்து

உள்வரலாம்

அன்றில்,

நான் திறந்து வைத்திருக்கும்

சிறு ஜன்னலையும் மூடிவிட்டுப் போகலாம்.

கூரையைப் பிய்த்துமெறியலாம்.

மெளனம் தேடி நகரும் இந்த

இந்திர ஊர்வலத்தை

சிதறடிக்கவும் செய்யலாம்.

எல்லாம் உன் கையில்.

ஸ்நேகிதி…

எதிர்காலம் எனக்கு பிரச்னையில்லை…

எதிர்காலம் எனக்கு கவலையில்லை…

அடுத்த நொடிதான்

என்னை எழுந்திருக்க முடியாமல் கூட

ஆயாசப்படுத்துகிறது.

காலம் என்னை அழிக்கும் முன்

கவலை உருத்தெரியாமல்

அழித்துவிடுமோ

என்றஞ்சுகிறேன்.

அழிவிற்கு முன்

என் விஸ்வரூப வெளிப்பாடு

அவசியம்.

அதை நடைமுறைப்படுத்த உன் வருகை

மிகமிக அவசியம்.

என்னுடன்….,

பசியுடன்….,

சோகத்துடன்….

ஓடிவருவது உனக்கு சாத்தியமானால்,

நீ

கதவைத் திறக்கப்போகும்

அந்த நிமிடத்திற்கு

என்னை

தயார்ப்படுத்திக் கொள்கிறேன்.

ஸ்நேகிதி….

கடைசியாக ஒன்று.

சமகாலக் கவிஞன் ஒருவனின்

வரியொன்றை

இரவல் கேட்டேன்….

‘நீயே என்னை புரிந்து கொள்ளவில்லையென்றால்

யார்தான்

என்னை புரிந்து கொள்வார்கள்?

நீயே என்னை புரிந்து கொள்ளவில்லையென்றால்

யார்

புரிந்துகொண்டுதான் என்ன?’

****************

திருப்திதானே....

அழுவது தெரியப்படாமல் தண்ணீரில் இருந்தேன்...

என்னை தரையில் தூக்கிப் போட்டு

துடிப்பதை ரசித்தாய்...

உயிர் பறக்கும் தருணம் பார்த்து மீண்டும் நீரில் விட்டாய்.....

பிழைத்தபின்,

 மறுபடியும் தரையில் போட்டாய்.....

 துடித்தேன் .....

.

.

.

.

.

.

எனக்கோ உயிர்த்துடிப்பு...

உனக்கோ அதுவும் ஒரு விளையாட்டு....

ஓவிய மரியாதை

              எல்லா காலத்திலும் ஓவியத்திற்கு என்று ஒரு மரியாதை இருக்கத்தான் செய்கிறது. இதை உணர்த்தும் வண்ணம் எனக்கு 1995-இல் நேர்ந்த அனுபவம் இது.

              அலுவல் நிமித்தமாக 1995, மே மாதம் 5-ஆம்தேதி  திருவனந்தபுரத்திலிருந்து டெல்லி செல்கிறேன்...அந்த இரண்டடுக்கு குளிர்பதன ’கோச்’சில் என்னுடன் பயணித்தவர்களில் இருவர் மிக நெருக்கமாயினர். அந்த இருவரும் சகோதரர்கள்..டெல்லியில் கணிணி உதிரிபாகங்கள் விற்பனை செய்யும் ’ஹிந்தி’யர்கள். தி.புரம் வரை அவர்களின் சாம்ராஜ்யம் விரிந்து கிடந்தது. எனவே அடிக்கடி பயணிப்பர். அண்ணன் தம்பிக்குள் அப்படியோர் அன்னியோன்னியம்...

                ஆரம்பத்தில் நானும் கொண்டுபோயிருந்த புத்தகங்களை மேய்ந்தேன்...டைரி எழுதினேன்....வேளாவேளைக்கு சாப்பிட்டு,ஜன்னல் வழி வேடிக்கைப் பார்த்து ஓய்ந்தேன்...அந்த சந்தர்ப்பத்தில் சகோதரர்களில் சின்னவரை வரையத்தோன்றவே பென்சில், பேப்பர் சகிதம் அமர்ந்து வரைந்தேன். எனக்கே ஆச்சர்யம்...அந்த இளைஞனின் முகம் அசத்தலாய் பேப்பரில் வந்து விட்டது.

                அவனிடம் காண்பித்தால் அவனோ,”ஆஹ்ஹா....ஓஹ்ஹோ”என்று ஹிந்தியில் பாராட்டி என்னைக் கட்டிக்கொண்டு முதுகில் தட்டுகிறான்.. அவன் அண்ணனோ ஒரு படி மேலே போய் “இந்த முறை நீ எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தேயாக வேண்டும்” என்று அன்புக் கட்டளையிட்டான்.

                  சென்றேன்.
                  
                   ராஜோபசாரம்...அவர்களுடைய அப்பாவும் அம்மாவும் தங்கள் மகனின் படத்தைப் பார்த்து விட்டு என்னை விழுந்து விழுந்து கவனிக்கிறார்கள். ‘என்ன பிரமாதமாக செய்து விட்டேன் ? ’ என்று எனக்கோ உயிர் கூசுகிறது...’விட்டால் போதுமடா சாமி’ என்று குலதெய்வத்தை வேண்டிக்கொண்டேன்.

                  எல்லாம் ஆயிற்று...அன்று மாலை என்னை என் அலுவலகத்திற்கு தங்கள் காரிலேயே கொண்டு வந்து விட்டார்கள்...இல்லையெனில், கிடைக்கும் சர்தார்ஜி ஆட்டோக்காரரிடம்”மே கிங்ஸ்வே கேம்ப் ஜானா சாஹியே” என்று ஓட்டை ஹிந்தியில் உளறிக்கொட்டி கிளறியிருப்பேன்.

                  ஆங்...இந்தப் படம்..  டெல்லி சென்ற வேலை முடிந்து தி.புரம் திரும்பும்போது அந்த டெல்லி சகோதரர்களின் தந்தையை மனதுள் வாங்கி
வரைந்து அவர்களுக்கு அனுப்பினேன்...

முகங்கள்...

             வேலையில்லாமல் வெட்டி ஆஃபீசராக ஊரை கிரிவலம் சுற்றிக்கொண்டிருந்த நாட்களில் வரைந்த படம்... இன்றைக்கும் என் அப்பா ”அதெப்படி ஒவ்வோரு முகத்துலயும் உயிர் இருக்கிறா மாதிரி வரஞ்சே..” என்று சிலாகித்துப் பாராட்டும் படம்...  

காற்று வெளியிடை...